یکی از عجیب‌ترین دیدگاه‌ها در ایران که گروهی از ایرانیان حتی در سطح وزیر، وکیل، جامعه‌شناس و روشنفکر به آن معتقدند و آن را به‌سادگی رواج می‌دهند این است که دلار به مثابه یک ارز معتبر جهانی را کالا نمی‌دانند. این شبهه از آنجا زاده شد و رشد کرد که نهاد دولت و حکومت در ایران درآمد حاصل از صادرات نفت را تحت تملک انحصاری خویش درآوردند. از آنجا که تا همین الان نیز با احتساب اینکه فرآورده‌های پتروشیمی در ایران بسیار نزدیک به نفت خام است و فولاد صادراتی نیز تقریبا همان فروش گاز به حساب می‌آید و با لحاظ کردن اینکه درآمد حاصل از صادرات نفت خام و فرآورده‌های پتروشیمی و فولاد، تقریبا بیش از ۹۵ درصد ارزش کل صادرات ایران را به خود اختصاص می‌دهند و عرضه این منابع نیز دولتى است؛ بنابراین برخی به اینکه دلار یک کالا باشد اعتقادی ندارند.

نهاد دولت در ایران به نیابت از مردم و مطابق با مفاد قانون اساسی مالک و دارنده اصلی ذخایر و منابع ارزی است که از طریق صادرات نفت خام به‌دست می‌آید. اگرچه نسبت درآمدهای ارزی حاصل از صادرات نفت خام به کل صادرات در حال‌حاضر به دلیل ابهام‌ها در سهم دولت از صادرات میعانات گازی، پتروشیمی و فولاد با تردید‌هایی روبه‌رو است، اما به نظر می‌رسد این نسبت‌ها به ۷۰ درصد برسد. یعنی ۷۰ درصد از درآمدو منابع ارزی ایران دراختیار بانک مرکزی است.

آدمی از دیرباز تا امروز از اینکه آینده‌اش چگونه می‌شود هراس داشته و هنوز نیز دارد. پیری، از کار افتادگی، رفتن فرزندان و تنها ماندن از جلوه‌های کهنسالی است که آدمی را رنج می‌دهد. همین درد و رنج بود که به مرور به ویژه در جامعه‌های صنعتی در غرب، ایجاد نهادی را که تامین اجتماعی شهروندان را بر دوش بگیرد ضروری کرد. سازمان‌های تامین اجتماعی در دنیا با هدف کاهش رنج و درد امروز بشر و کاهش نگرانی کارگران تاسیس شد.